"To nie jest tak, że oni umarli, a my żyjemy. To oni żyją, a my umieramy". Ks. Piotr Pawlukiewicz

Bardzo ciekawa historia. Również przeżyłam śmierć kliniczna. Po ugryzieniu osy zaczęłam się dusić aż serce mi sie zatrzymało. Pamiętam że nagle wszystko w okół ucichło zrobiło się bardzo jasno poczułam ulgę, błogość, spokój jakiego nigdy wcześniej nie czułam i lekkość nie do opisania z każdą chwilą grawitacja słabła czułam jakbym opuściła ciało i unosiła się w górę aż nagle wszystko zniknęło, myślę że byłam juz w połowie drogi ale reanimacja się udała i wróciłam do ciała, podobnie jak Ty poczułam ciężar mojego ciała i przez chwile silny przenikliwy ból. Nie odzyskałam świadomości po reanimacji lecz zapadłam w śpiączkę na kilka dni, nie byłam w stanie samodzielnie oddychać, tylko aparatura utrzymywała mnie przy życiu, przez to lekarze wmawiali mi że w takim stanie mózg może tworzyć różne wizje i to co widziałam było jedną z nich. Uważam że było to doświadczenie zbyt realne, nigdy nie miałam tak realnego snu to musiało byc prawdziwe.

Ewelinko siostrzyczko dziękuję Ci za wspanialy przekaz jesteś wspaniałą osobą chyba mnie kojarzysz z kanału Kolejny Dzień dużo siły Ci życzę

Dokładnie,Tak! Przeżyłem.

Naprawdę inna, rzadka relacja, odmienna od innych. Dziękuję

Dziękuję za szczerość , to cenię w ludziach . Pozdrawiam serdecznie

Pięknie, dojrzale opowiedziane... Bez afektu, wręcz subiektywnie. Przytulam.

To tak jak ja - chociaz o tym nie mowie.

Pamiętam też miałam podobne uczucie po co oni mnie obudzili tam było mi dobrze a tutaj na ziemi same problemy i też plakalam

Mnie doznanie tej czerni, tej nieograniczonej nicości i nieskończoności, miało to miejsce rowniez podczas operacji przeraziło, wręcz odwrotnie niż Pani, ja doceniłam wartość życia, które jest nam w jakiś sposób dane, z szoku do dziś nie mogę się otrząsnąć, a pierwsze dni były takie, że nie mogłam dogonic własnej duszy. Dosłownie, jakby gdzieś została. Dobrze, że Pani o tym mówi, tłumaczyłam to sobie jako przeżycie delirium po narkozie. O takich przeżyciach gdy ustaje praca serca nigdy się nie zapomina. Doceniam każdy dzień, który mi został. Pozostał w pamięci stamtąd jeden obraz ale nie potrafię go do końca sprecyzować. Takie rzeczy zrozumie tylko ten, co przeżył, bo słowa tego nie oddadzą. Natomiast te wszystkie kolorowe obrazy to podejrzewam są halucynacje wywołane wyrzutem substancji przez mózg albo wpływem środków narkotycznych podczas narkozy. To prawda bardzo trudno jest się po takim przeżyciu odnaleźć ponownie w ciele. Czasami wydaje mi się, że nie jestem już ta sama osoba która byłam uprzednio. Może takie zjawisko związane jest z przecięciem drogi neuronalnej podczas narkozy, nie wiem. Pozdrawiam Panią bardzo ciepło.

Znam osobę , która przeżyła podobnie jak Ty piękne spotkanie z Miłością podczas śmierci klinicznej. Nie boi się śmierci, powrócił na Ziemię z wyboru dla starszej matki, aby nią się opiekować. Przeżył śmierć kliniczną jako słabo praktykujący katolik, również dawno temu. Nie ma jasnowidzenia lecz przeczucia.

chętnie słucham tych wyznań i wierzę w żyvie pozagrobowe.

Ciekawie opowiedziane... Ja mam depresję połaczoną z nerwicą. Te choroby zmniejszyły mi lęk przed śmiercią więc na coś się przydały.

Ciekawy temat,słuchałem uważnie bo jestem otwarty na takie tematy. Pozdrawiam was serdecznie i uwazajcie na upały

Ewelinko tulę Ciebie mocno Również przeżyłam śmierć kliniczną.

Witaj. O wszystkim trzeba mówić . Dużo Zdrówka I dobrego dnia. Pozdrawiam serdecznie przesyłam pozytywna energię

Moja mama zmarła zapadając najperw w śmierć kliniczmą z której się nie obudziła, to był jej 2 raz, bo po pierwszej śmierci klinicznej obudziła się jako osoba nigdy nie paląca, a wcześniej paliła jak smok i nie umiała rzucić. Pozdrawiam, bardzo ciekawy odcinek, jak każdy do tej pory

Wspaniały film. Całkowicie wierzę w śmierć kliniczną.